Hoofdstuk I

Het busje komt tot stilstand. De hele rit van Middelburg naar Utrecht heeft hij half slapend half wakend doorgebracht, eerder mijmerend over vroeger dan nadenkend over het heden. Het portier gaat open. “Komt u maar.”
Johan wordt door de begeleiders uit het busje geholpen. Achter hem schuift een indrukwekkende metalen poort dicht. Het diepblauw van de poort benadrukt dat hij in een andere wereld is aangekomen. In het gebouw voor hem  zitten dus zware criminelen, met wie hij ongetwijfeld te maken zal krijgen. Vreemd toch, dat iedereen lijkt te vinden dat hij daarbij hoort.
Een begeleider neemt hem bij de arm, een ander pakt de doos met zijn spullen. Via een stenen trapje gaan ze een ruimte binnen, waar een vriendelijk ogende geüniformeerde man hen opwacht.
“Dit is de badmeester,” zegt de begeleider die hem naar binnen bracht. De ander zet zijn doos op een soort toonbank.
Hij moet denken aan zijn kindertijd, toen hij op zwemles zat. Johan hield niet van de zwemlessen.
“Ja, zo noemen ze me hier,” glimlacht de ‘badmeester’, als hij Johan de hand schudt en zijn voornaam noemt.

Na de administratieve handelingen controleert de badmeester uitvoerig de doos met zijn spullen. Veel heeft hij niet meegenomen. Daarna vindt op dezelfde manier als hij in het Huis van Bewaring in Middelburg heeft meegemaakt, een lichamelijke check plaats. Johan voelt zich erg naakt voor deze man in uniform, met zijn witte plastic handschoenen. Maar niet onprettig. Gewillig doet hij wat hem wordt opgedragen. Armen omhoog en omlaag, ronddraaien, mond open, zak optillen. Onderzoek bij de huisarts of in het ziekenhuis heeft hij altijd prettig gevonden, al die op hem geconcentreerde aandacht, uiteraard in de verwachting dat hij uiteindelijk zal horen dat alles in orde is. Tot slot moet hij drie diepe kniebuigingen maken. In Middelburg hebben ze hem uitgelegd dat ze dat van hem vragen om na te gaan of hij niets in zijn anus heeft verstopt.

Zijn cel is op de tweede verdieping van het gebouw en ziet uit op een grote ommuurde buitenruimte. Leunend op de vensterbank kijkt Johan naar beneden. Twee mannen lopen naast elkaar een rondje. Bij de ingang naar het gebouw staan twee bewakers met elkaar te praten. De muren zijn groen geschilderd, met bovenin op een aantal plaatsen hemelsblauwe driehoeken, met de punt naar beneden en de basis vlak onder rijen prikkeldraad boven op de muur, die het toch al ondenkbare vluchten nog moeilijker moeten maken. In de muur tegenover hem zit een kleine metalen poort. Die geeft toegang tot de vrije wereld. Een aantal maanden geleden maakte hij daar nog gewoon deel van uit. In de verte, over de muur heen, ziet hij bomen met bladeren in herfstkleuren. Even komt een krachtig verlangen op naar wandelingen in bossen, in een duingebied, De Horsten of in de Pan van Persijn. Die tijd komt wel weer, al zal het even duren. Jaren waarschijnlijk. Hij heeft geen spijt van wat er is gebeurd. Hij heeft nooit ergens spijt van. Alles wat gebeurt, is onvermijdelijk, het is zoals het is, hij heeft het zo gewild. Al had hij graag iets anders gewild.

Het luikje van zijn deur wordt geopend. Hij draait zich om.
“De psychiater komt met u kennismaken.” Meteen daarna wordt de sleutel omgedraaid en zwaait de deur open. Een rijzige man komt binnen, stapt op hem af, schudt hem de hand, noemt zijn naam. “Hoe gaat het met u?”
“Ach ….” Johan haalt zijn schouders op. De psychiater oogt al even open als de groepleidster die hem een uurtje geleden naar zijn cel heeft gebracht.
“U weet dat alles wat u zegt deel uitmaakt van ….,” begint de psychiater.
Johan laat hem niet eens uitpraten. “Ja, dat weet ik.” De groepsleidster heeft het hem allemaal al verteld. Op zijn stoel wijzend, zegt Johan: “Gaat u zitten.” Zelf gaat hij op bed zitten.
De psychiater legt nog eens zijn rol uit.
Johan luistert en humt. Aardige vent, die psychiater. Misschien kan die hem helpen wat meer helderheid voor zichzelf te krijgen.
De psychiater laat even een stilte vallen en zegt dan: “Ik begrijp dat u ook zelf om dit onderzoek heeft gevraagd?”
Johan knikt. “Ik begon me zorgen te maken over mezelf.” En na een korte pauze: “Justitie vindt het ook een goed idee, mijn advocaat minder.”
De psychiater glimlacht. “Morgen mag u me het allemaal wat uitgebreider uitleggen.”

Als de psychiater is vertrokken, gaat Johan weer voor het raam staan. De twee mannen lopen er nog steeds. Ook de bewakers staan nog op dezelfde plaats te praten. Een gevoel van rust komt over hem heen. Zo erg is het niet hier te zitten. Integendeel, je kunt je gewoon laten leven, je hoeft alleen maar mee te werken.

*

 Sacha woont aan de Nieuwe Binnenweg in Rotterdam. Johan moet een aantal steile smalle trappen opklimmen voor hij op haar verdieping is. Ze staat met een lichte glimlach in de deuropening. Wit topje, zwart minirokje, blote voeten. Met een schok constateert hij dat ze er niet uitziet als een vrouw die tegen betaling haar lichaam aanbiedt. Niet dat hij daarvan een duidelijk beeld had, maar ergens in zijn onderbewuste had hij iets met laarsjes, of een overdaad aan make-up, of een uitdagende blik verwacht. Maar het meisje in de deuropening heeft niets van dat alles, ze zou een studente van hem kunnen zijn, of een buurmeisje. En ze is mooi, verbijsterend mooi.
“Een hele klim.” Op de bovenste tree, met zijn hand nog op de leuning staart hij haar aan. Hij probeert niet te laten merken dat hij buiten adem is.
“Hoi,” zegt ze. En als hij niet in beweging komt: “Kom verder.”
Johan loopt op haar af. “Ik ben Johan, ik heb …” Het kost nog steeds moeite om zijn ademhaling onder controle te krijgen.
Voor hij bij haar is, draait ze zich om en loopt naar binnen. “Kom.”
Johan volgt haar aan. Ze heeft een prachtig figuur, lang, slank. De gedachte dat hij haar straks naakt zal zien, haar zelfs zal aanraken, maakt hem nog zenuwachtiger dan hij al is. Zo geluidloos mogelijk haalt hij een paar keer diep adem. Ze gaat een kamer in. Met de deurknop in de hand draait ze zich om en zegt nog een keer: “Kom.”
Het is een slaapkamer, een vrij kleine ruimte, met een naar verhouding groot bed, het hoofdeinde van gietijzer, met veel stangen en krullen. Het is er behaaglijk warm. Opnieuw is hij uit zijn evenwicht. Hij had zich voorgesteld dat ze eerst in een zitkamer iets zouden drinken, een praatje zouden maken. Het bed maakt meteen zo duidelijk waarvoor hij hier is. Hij kijkt wat beter om zich heen. In de muur tegenover het bed is een groot raam, de gordijnen zijn dichtgetrokken. Tegen een zijwand staat een hoge smalle klerenkast, met daarnaast een verwarmingsradiator. Ze kleedt zich meteen helemaal uit, gooit haar kleren op de grond naast het bed en gaat liggen. Het gaat hem allemaal te snel. Niets van het langzame knoopjes losmaken, plagerig talmen bij het zich ontdoen van kledingsstukken, in kleine stapjes opbouwen van de spanning.
“Kleed je ook maar uit,” zegt ze.
Hij doet wat ze gevraagd heeft en legt zijn kleren op een stoel naast de verwarming. Bij het uittrekken van zijn hemd en zijn onderbroek houdt hij zijn buik zo goed mogelijk in, de meer dan dertig jaar leeftijdsverschil moet niet al te goed te zien zijn. De warmte van de radiator straalt tegen zijn blote benen en billen.
Als hij op de rand van haar bed zit en zij naakt binnen handbereik is, durft hij haar pas goed te bekijken: ze heeft een zeldzaam mooi gevormd lichaam, een strakke buik met twee getatoeëerde dolfijntjes om haar navel, kleine stevige borsten, lange slanke benen.
Ze glimlacht. “Je mag me wel aanraken.”
Hij laat zijn hand aarzelend over haar lichaam glijden, alsof hij verboden terrein betreedt. Haar bleke huid is strak en glad. Langzaam beweegt hij van een schouder naar haar borsten, verder naar haar buik, haar kruis vermijdend, langs één been naar beneden tot aan haar enkel, via het andere been terug omhoog, tot aan haar hals. Zijn hand trilt. Zoals zo vaak heeft hij moeite om helemaal zichzelf te zijn. Het is alsof hij een rol speelt en tegelijk toeschouwer is. Hij kijkt haar nu werkelijk aan. Ze heeft prachtige bruine ogen, een markante smalle neus en een kleine mond met dunne lippen en regelmatig gevormde tanden. Haar blik straalt een mengeling van voornaamheid en onzekerheid uit. Welke bijzondere omstandigheden zouden iemand van haar allure ertoe hebben gebracht om zichzelf via een sekstelefoon tegen betaling aan te bieden? Langzaam begint begeerte in hem op te vlammen.
Dan lijkt ze onbehaaglijk te worden onder zijn blik en zijn aarzelende aanraking. “Wil je me likken?”
Hij knikt langzaam.
Ze legt een kussen onder haar billen.
Op zijn leeftijd zo’n jong lichaam aanraken, op de meest gevoelige plekken betasten, schenden …. Het deugt niet, hij overtreedt een natuurwet. Maar onder dat weten brandt nu, veel krachtiger, het verlangen om haar te likken, te proeven, om zichzelf in haar te verliezen.
Hoe goed hij ook zijn best doet, hij kan haar niet met zijn tong tot een orgasme brengen. Af en toe wordt hij te moe, hij zit ook nogal ongemakkelijk op zijn knieën, en rust dan even uit met zijn hoofd in haar schoot.
Na een minuut of vijftien vraagt Sacha: “Wil jij niet klaarkomen?” Ze gaat rechtop zitten, leunend tegen een kussen.
Op zijn buik tussen haar gespreide benen liggend kijkt hij naar haar op, leunend op zijn ellebogen. Ze glimlacht. Langzaam voelt hij zich completer worden,  meer aanwezig in het hier en nu, minder schuldig ook. “Nee,” zegt hij, “jij niet, dan ik ook niet.”
“Wat lief van je.”
Er valt even een stilte. Dan zegt ze: “Kom maar naast me zitten.” Ze legt een kussen naast zich tegen het hoofdeinde van het bed.
Johan doet wat ze vraagt. Alles aan haar bevalt hem, haar lichaam, haar stem, haar blik. Het is zelfs meer dan dat: ze fascineert hem.
“Ben je getrouwd, heb je kinderen?” vraagt ze.
Johan vertelt haar dat hij al heel lang alleen woont en geen kinderen heeft.
“Je zou een goeie vader zijn.”
Hij trekt zijn wenkbrauwen op. Is dat een verwijzing naar zijn leeftijd? Zijn gevoel van welbehagen neemt wat af. Hij kijkt haar onderzoekend aan, maar hij ziet geen spoor van ironie.
“ Het is er nooit van gekomen,” zegt hij.
“Des te beter, dan heb je meer tijd voor mij.”
Johan is opnieuw verrast. Dit is toch een niet mis te verstane uitnodiging om vaker te komen. Dat heeft ze dan wel heel snel beslist, maar hij is er gelukkig mee.
“Ik zou wel al mijn dagen aan je willen besteden,” zegt hij. Natuurlijk is dat onzin, tenminste, hij zou wel willen, maar zoveel tijd heeft hij niet en het zou natuurlijk te veel kosten.
“We zullen zien,” zegt ze. “Kun je altijd?”
“In ieder geval op woensdagen en in het weekend.” Woensdag is een vrije dag van zijn werk. Meestal werkt hij dan ook, maar hij zou best eens wat meer aan zichzelf kunnen denken.
Ze zijn even stil. Heb jij een vriend?” vraagt Johan dan.
“Ja.”
“Al lang?”
“Al jaren.”
“En die weet dat je dit doet?”
Ze lacht kort. “Wat dacht je dan?” En meteen daarna: “Je zult hem misschien nog wel leren kennen. Hij heet Alexander.”
Haar vriend leren kennen ….. hij wordt toch niet ergens ingelokt? Zou ze dit eigenlijk fulltime doen? Hij vraagt of ze verder nog iets omhanden heeft.
“Ik zit op de PABO, maar ik ben even gestopt.”
“En je vriend,  wat doet die?
“HBO informatica, maar hij is ook gestopt. Nou ja, we zijn eerlijk gezegd nooit echt begonnen.”
Ze zwijgen weer even.
“Kleed je maar aan.”
Niet te opvallend op zijn horloge kijkend, ziet hij dat er een minuut of veertig voorbij zijn. Geen uur. Hij gaat van bed af en begint zich aan te kleden.
“Hoeveel hadden we ook alweer afgesproken?” vraagt ze.
Haar vraag leidt hem af, hij wankelt bij het aantrekken van zijn sokken. “Vijftig gulden. Au!” Zijn been komt tegen de hete radiator. Zijn broek oprapend om zijn portemonnee te pakken merkt hij dat zijn nog niet helemaal geslonken erectie licht heen en weer zwaait. Stom, hij had eerst zijn onderbroek moeten aantrekken. Hè, waar ….? O ja, zijn portemonnee had hij in zijn jaszak gedaan. Linkerzak …. rechterzak …. Natuurlijk, in zijn binnenzak. Godverdomme, wat staat hij toch onhandig te doen. Als hij even naar haar gluurt, ziet hij dat ze geamuseerd toekijkt. Hij pakt zestig gulden en reikt het haar aan.
Ze glimlacht nog steeds, in al haar blanke glorie. “Dank je.”
Gehaast gaat hij door met zich aankleden.
“Bel me maar gauw op.”
“Zal ik doen.” Met zijn jas over zijn arm loopt hij naar de deur, hij wil nu zo snel mogelijk weg.
“Krijg ik geen kus?” Ze gaat op de rand van het bed zitten en biedt hem haar wang aan.
Johan doet een paar stappen terug en drukt er een vluchtige kus op, kijkt haar nauwelijks aan. “Dag Sacha.”
“Noem me voortaan maar Nathalie, zo heet ik eigenlijk,” roept ze hem na.

*

 Johan staat op van zijn bureau. De eerste versie van het verslag van de conferentie in Padova staat op papier: Scienze dell’Educazione, Marzo 1994. Twee weken geleden alweer. Hij had er eerder aan moeten beginnen, maar de gedachte dat niemand binnen de faculteit erop zit te wachten, weerhield hem steeds. Hij heeft wel een idee over wat hij verder nog wil schrijven en aanbevelen, maar hij kan de goede woorden niet meer vinden. Hoewel het zaterdag is en hij ook thuis had kunnen werken, is hij toch naar zijn kamer op de faculteit gegaan, in de hoop zich daar beter te kunnen concentreren. Het bezoek aan Nathalie kan hij echter niet uit zijn gedachten krijgen. De hele afgelopen nacht is ze door zijn hoofd en de rest van zijn lichaam blijven spoken en nog steeds is hij onrustig. Hij had zijn verslag klaar willen hebben voor hij de paasdagen bij zijn familie in Zeeland ging doorbrengen, maar dat gaat niet lukken. Hij loopt naar het raam dat uitziet over de singel. Het zwarte water spiegelt de gebouwen aan de overkant. Een jongen die voorbij fietst kijkt toevallig naar boven en ziet hem wellicht staan. Wat zou hij denken? Als beginnend student, pas aangekomen uit een buitenprovincie, had hij zelf ongetwijfeld ontzag gevoeld, een verlangen om al verder te zijn en vermoedelijk ook angst dat hij het niet zou kunnen waarmaken als student. Hij heeft het wel degelijk waargemaakt. Een mooie baan aan de universiteit, goed betaald en inhoudelijk interessant, waardering van zijn collega’s, in zijn eigen vakgroep en aan andere universiteiten. Hij kijkt de fietsende jongen na tot hij uit het zicht is verdwenen en blijft daarna nog een tijdje voor het raam staan, zijn handen op zijn rug. Sacha …. Nathalie ….. haar ogen, haar glimlach, haar blanke huid, de dolfijntjes en vooral de vochtige geurende warmte tussen haar benen.

*

 Hoewel hij zijn afkomst als iets bijzonders beschouwt (“eigenlijk ben ik een halve Belg,” koketteert hij soms), gaat hij niet zo vaak naar zijn Zeeuwse familie. Alleen op hoogtijdagen, met kerst of zoals nu, met Pasen. Soms slaapt hij dan in het huis van zijn broer Jan, maar meestal verblijft hij in het familieboerderijtje, dat zijn vader ooit heeft overgenomen van een boer die zijn schulden niet kon betalen. Het ligt niet ver van de zeedijk in ongeveer het stilst denkbare stukje Zeeuws-Vlaanderen. Alles bij elkaar stelt het boerderijtje niet zoveel voor: een woonhuis met kleine zitkamer, eetkeuken en twee slaapkamers en achter het huis een kleine schuur met een lapje grond eromheen, Het was de bedoeling dat zijn vader er op zijn oude dag zou gaan wonen, maar een vroege hartinfarct heeft dat plan doorkruist. Bij zijn moeder kan hij niet meer logeren, sinds ze in een bejaardenflat zit.

Op zondagmorgen zoekt hij haar op, om na de koffie met haar naar Jan te gaan, voor het familie-uitje naar Knokke. Ze zit in de hal op hem te wachten en komt zenuwachtig blij overeind als ze hem ziet binnenkomen. “Aahhh, daar ben je!” Ze loopt op hem af. “Lieve jongen.”
Ze zoenen.
“Je ziet er goed uit, Ma.” Het is een standaardzinnetje. Eerlijk gezegd ziet ze er ouder uit dan met kerst. “Voel je je ook goed?”
“Ach …..” Ze kijkt hem even onderzoekend aan. “Je bent magerder geworden. Eet je wel goed?”
Ook standaardzinnetjes. Al heeft ze dit keer misschien wel gelijk. De afgelopen twee dagen heeft hij slecht gegeten. En ook slecht geslapen.
Ze lopen in de richting van de liften. Door de gesloten deuren van de gemeenschapsruimte komen klanken van psalmen. Als kind heeft Johan vaak staan luisteren bij het zwartekousenkerkje, vlak bij zijn ouderlijk huis, naar diezelfde dreunende psalmen, of naar flarden van een onheilspellende preek: “Het zijn niet alleen de voetballers die de zondag ontheiligen …” Het was de kerk van zijn grootouders. Van zijn opa heeft hij ooit een schop gekregen, toen hij om een kwartje voor de kermis vroeg: “Dat is van de duivel.” Een tweede schop kon hij net ontwijken. Bijna een halve eeuw geleden. De liftdeuren gaan open.

Zijn moeder heeft vanuit haar kamer uitzicht op de Schelde.
“Hoe is het op je werk?”
“Goed.” Hij vertelt dat hij naar Italië is geweest.
“Het is daar wel mooi zeker?”
“Prachtig. Ik ben nog naar een museum geweest.” De organisatie van het congres had een bezoek aan de Scrovegni-kapel geregeld. Schitterend, een klein kerkje, waarvan alle wanden bedekt waren met fresco’s van Giotto.
Zijn moeder heeft koffie gezet in het apparaat op haar kamer. Slokjes nemend staren ze zwijgend over het grijze water, naar Zuid-Beveland, waar zij geboren is. Dan laat hij zijn blik gaan over de vele voorwerpen in de kamer, spullen waarmee hij is opgegroeid: vazen, muurtegeltjes, schilderijtjes, kleedjes. Zijn blik blijft rusten op het schilderijtje van de Houses of Parliament.
Zijn moeder ziet het. “Dat heb ik van je vader gekregen, toen hij terugkwam uit Engeland.”
Alsof hij dat niet al lang wist.
“Het is zonde, zo jong gestorven.”
“Hij was al in de zeventig Ma.”
“Veel te jong.”
Ja, zijn dood was onverwacht. Hij leek nog zo gezond, maar overwoog wel of hij met werken zou stoppen en op de boerderij zou gaan wonen. Op een feestje van de plaatselijke voetbalvereniging was hij in elkaar gezakt, op de dansvloer. Zijn moeder en broer waren juist die dag op bezoek in Leiden. Midden in de nacht ging de telefoon. De huisarts. Paniek. Ze waren meteen in de auto gestapt.
Boven de televisie hangt een tegel van Delfts Blauw, een landschap met een molen.
“Die is nog van mijn grootmoeder ….. heel veel geld waard.” Ze heeft het al wel honderd keer gezegd.
Na weer een poosje stilte, waarin hij de klok op de schoorsteen hard en traag hoort tikken, vraagt ze: “Heb je nog steeds geen verkering?”
Het is na al die jaren al niet meer een informatieve vraag, maar een van de zinnetjes die deel uitmaken van het ritueel, dat ze iedere keer als hij op bezoek is herhalen. Daar voelt ze zich kennelijk prettig bij. Het geeft hem ook een gevoel van vertrouwen. Alsof de wereld even klopt.

*

Zoals wel vaker in vakanties blijft hij na het familie-uitje een paar dagen langer in zijn eentje op de boerderij, genietend van de stilte en van de ruimte. Als kind heeft hij ook vaak op de boerderij gelogeerd, meestal in zomervakanties die toen eindeloos duurden en veel heter waren dan tegenwoordig. Gedurende een aantal jaren woonde tante Amelie er, nadat ze gescheiden was van oom Hugo, broer van Johan’s vader. Toen ze erin trok, midden vijftiger jaren, heeft ze het huis gemoderniseerd, met een nieuwe keuken en badkamer.
Wandelend over smalle binnenweggetjes door eindeloos akkerland, met hier en daar een boerderij, en over binnendijken met kale bomenrijen, komt hij tot rust. Ieder jaar treft hij hetzelfde aan, zo anders dan in de Randstad, waar alles voortdurend verandert. Ook de Schelde is zoals hij altijd al was. Over de zeedijk lopend luistert hij naar het water dat tegen de basalten stenen aanklotst. Stilletjes glijden grote zeeschepen richting Antwerpen of Vlissingen, zo langzaam dat de tijd trager lijkt te verstrijken.
Op dinsdag fatsoeneert hij de tuin een beetje, haalt hier en daar onkruid weg. Vervolgens gaat hij naar het dorp om zand en tuinaarde te kopen. Hij wil de put dempen, om er daarna bloemen in te kunnen zetten. Als kind was hij bang voor de put, voor de diepte, waar een heks verscholen zat, die je in het water kon trekken. Terug thuis heeft hij geen zin om zijn plan uit te voeren en hij zet de zakken in de schuur. In de schemerige ruimte lijkt de tijd te hebben stil gestaan. Alles is er nog als vroeger, invallende banen licht, spaden, heggenschaar, kruiwagen, bezem, potjes op een plank, dik grijs stof, spinnenwebben.

*

 Johan kruipt door de bosjes dichterbij, heel langzaam, heel voorzichtig. De grond is droog, de kluiten doen pijn aan zijn blote knieën. De struiken zijn dicht, moeilijk om doorheen te komen, sommige hebben doornen, die hij zo goed mogelijk probeert te vermijden. Ze spelen zijn liefste spel: cowboytje en indiaantje. Meestal doen ze dat op deze plek, rond hun school, buiten schooltijd of, zoals nu, in de vakantie. Hij mag graag naar binnen kijken, vooral in zijn eigen klaslokaal, maar nu is hij met iets heel anders bezig: hij besluipt het opperhoofd van de indianen, het vrouwelijke opperhoofd.
Lia zit tegen het schuurtje waar de tuinspullen van de school zijn opgeslagen. Als opperhoofd heeft ze een elastieken band om haar voorhoofd, met daaraan een aantal duivenveren. Ze heeft  haar benen tot haar kin opgetrokken, haar rokje is naar boven geschoven, zodat hij haar lichtblauwe onderbroek kan zien. Een boog en een aantal pijlen liggen naast haar. Ze kijkt voortdurend naar rechts, kennelijk verwacht ze dat daar het gevaar vandaan komt. Maar hij komt van links. Eerlijk gezegd is hij een beetje bang voor Lia, ze is ook een paar jaar ouder dan hij. Ze zit al in de voorbereidende klas van de HBS en hij nog maar in de vijfde. Nog een paar meter, ze ziet hem nog steeds niet. Voorzichtig nu, dat hij geen geluid maakt. Hij pakt zijn houten pistool uit de elastieken band van zijn broek. Zou hij de sprong wagen? Ze kan natuurlijk nooit zo snel een pijl schieten. Als hij haar met zijn pistool kan raken, dan hebben zij – de cowboys – gewonnen. Toch durft hij niet zo goed. Plotseling hoort hij geritsel achter zich en kort daarna voelt hij een pijl zijn rug raken, heel zachtjes, maar hij weet wat het betekent: hij is gewond en moet zich overgeven. Hij draait zich om en  ziet een grijnzende Harry, het broertje van Lia. Hoe heeft die hem kunnen raken, door de struiken heen? Lia heeft het nu ook gezien en staat op.
“Geef je over,” zegt Harry.
Johan kruipt de bosjes uit. Op zijn knieën en steunend op één hand tast hij kreunend met zijn andere hand naar zijn borst. Daar is hij wel niet geraakt, maar zijn hand op zijn rug houden is te ingewikkeld. Het is wel zo leuk, gewond zijn en hij kreunt nog eens extra hard.
“Geef je over?” zegt Harry nog eens.
“Ik geef me over,” kreunt Johan.
“We moeten hem gevangen nemen,” zegt Lia, “dan hebben we iets te eten voor morgen.” Ze loopt op Harry af. “Geef me je touw maar, dan zal ik hem vastbinden, ga jij de anderen maar zoeken.”

Eigenlijk mogen ze helemaal niet in het schuurtje komen, maar de deur was gewoon open. Er staan allerlei spullen, een kruiwagen, een grasmaaimachine, zakken zand, spaden, bezems, bloempotten, emmers. Ze zitten tegenover elkaar, Lia op de kruiwagen, Johan op de grond, leunend tegen een zak zand. Zijn  handen zijn op zijn rug vastgebonden. Hij kreunt nog steeds, deels ook omdat het touw aan zijn polsen werkelijk pijn doet. Lia zit al een tijdje vreemd naar hem te kijken. Wat wil ze toch? Dan staat ze op, loopt naar buiten, komt al snel weer naar binnen, gaat op haar knieën voor hem zitten, pakt de band van zijn korte broek en wurmt die naar beneden. Johan schrikt heel erg, wil bijna iets roepen, al weet hij niet wat,